Milena, jedna z członków zespołu redakcyjnego MH, dzieli się swoim doświadczeniem w codziennej walce z tym, co teraz staje się naszym najgorszym koszmarem: pandemia koronawirusa. Jest Włoszką, obywatelką Europy, a jej historia odzwierciedla to, czego doświadczamy wszyscy w tym trudnym momencie. Jak się mówi: „wszyscy jesteśmy w tym razem”.
Całe Włochy zostały zablokowane od 9 marca z powodu potocznej pandemii koronawirusa. Na początku nie zdawaliśmy sobie sprawy ze znaczenia tego, o co prosił nas rząd: “pozostań w domu” – było powiedziano. Ale chodziliśmy na zakupy, wieczorem niektórzy wychodzili z przyjaciółmi, grupy młodych ludzi zbierały się w parkach, aby cieszyć się pierwszymi ciepłymi wiosennymi dniami. Ale liczba zarażonych ludzi wzrosła, liczba zgonów zaczęła nas straszyć, a nowośći z naszych oddziałów intensywnej opieki uświadomiły nam, że dzieje się coś bardzo poważnego.
Autorstwa Milena Parotti / 26.03.2029
Photographer: Kaitlyn Baker // unsplash.com
Fraza „Zostań w domu” szybko stała jedyną rzeczą, która miała znaczenie, odpowiedzią na każde pytanie. To jest przerażające, denerwujące i frustrujące – mieliśmy plany, jak wszyscy inni. Miałam cały 2020 rok w kolejce: egzaminy, staż za granicą, praca dyplomowa, ukończenie studiów. Nagle wszystko się rozpadło. Czułam się bezsilną, ciągle myślałam: „to jest niesprawiedliwe”. Przekonanie siebie zajęło mi jeden lub dwa dni, bo teraz musiałam zrezygnować i zacząć nowe życie: życie zamknięte.
Gniew i frustrację wkrótce zastąpiła nadzieja. Jestem jedną ze szczęśliwych; lekarze i pielęgniarki pracują non-stop, ryzykując własnym zdrowiem, aby uratować życie innym. One są prawdziwymi bohaterami chwili. Nie jestem ani właścicielką sklepu, który musiał zostać zamknięty, ani mamą, która musi dbać o dzieci w domu podczas pracy. Nie mam starszych dziadków, życie których jest zagrożone. Wszystko, co muszę zrobić, to zostać w domu, w końcu nie jest tak źle!
Media i media socjalne bombardują nas liczbami i liczbami, i mimo tego że ciągle myślę o tym temacie co godzinę każdego dnia, udało mi się osiedlić w domu.
Technologia jest moją najlepszą przyjaciółką; Muszę przyznać, że nie przetrwałabym bez Internetu. Nie tylko mogę kontynuować naukę, przygotować się do egzaminów i napisać pracę magisterską, ale jest też mnóstwo innych rzeczy związanych ze smartfonem lub komputerem! Wszyscy wiemy, jak łatwo jest spędzać czas na oglądaniu Netflix, ale to nie wszystko. Masz wszystkie podcasty, seminaria internetowe, MOOC, wirtualne muzea, e-książki… Korzystam również z tego czasu, aby poradzić sobie z nudnymi czynnościami, od których zawsze zwlekam, takimi jak czyszczenie i kategoryzowanie moich plików i skrzynki odbiorczej. Oczywiście pracowałam nad stroną Meeting Halfway bardziej niż zwykle!
Photographer: Samantha Gades // unsplash.com
Bycie w domu nie oznacza jednak spędzanie całego dnia na osiągnięciu technologii. Posprzątałam swój dom, w końcu czytam wszystkie książki, które zawsze kupuję i których nigdy nie czytam, bawię się bardziej z psem (i na szczęście dzięki niemu mam wymówkę, aby codziennie chodzić na krótki spacer) i odkryłam na nowo radość gry w karty z moją rodziną.
Trudno być pozytywną, skupić się na nadziei, czekać bez końca na lepsze czasy. Jest to coś, do czego nigdy się nie przyzwyczajasz, zwłaszcza gdy naprawdę tęsknisz za kimś, kogo nie widzisz lub kiedy nie możesz zaplanować przyszłości. Ale pozostanie w domu to jedyny sposób, aby powstrzymać tego niewidzialnego wroga, dlatego naprawdę chcę wysłać wiadomość do wszystkich naszych czytelników w Europie: zostań w domu, nie zbieraj się z przyjaciółmi, nawet jeśli twój rząd na to pozwala! Umyj ręce, nie dotykaj twarzy, trzymaj się z daleka od innych ludzi.
Wszyscy jesteśmy razem, aby przezwyciężyć to.
Najnowsze komentarze